วันศุกร์ที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

[14th] ถึงความว่างเปล่าสีขาว

ความว่างเปล่าสีขาว

เธอยังจำได้ไหม

เรื่องราวที่เราผ่านมาด้วยกัน
--------------------

นานมาแล้ว ที่ชั้นเริ่มออกเดินทางเพื่อค้นหาคำตอบ

ผ่านทั้งความหนาวเหน็บในเดือนเมษา

และความร้อนลนในเดือนมกรา

เดินฝ่าพายุท่ามกลางเดือนธันวา

ร้องไห้กับสายฝนในเดือนมิถุนายน


ความว่างเปล่าสีขาว

ทุกๆครั้งที่ชั้นพบเจอเรื่องราวเหล่านั้น

มันทำให้ชั้นสนิทกับเธอมากขึ้น

--------------------

แต่เมื่อปลายปีที่ผ่านมา

เธอกลับหายไป

--------------------

และในตอนนี้เมื่อหิมะตกโปรยปราย ในเดือนกุมภา

เธอได้กลับมาหาชั้นอีกครั้ง

ความว่างเปล่าสีขาว

เธอรู้มั้ย ชั้นเคยมีแต่เสียใจที่เธอมา


แต่ตอนนี้ชั้นจะไม่มีคำว่า เสียใจ อีกต่อไป

ชั้นจะยินดีต้อนรับการกลับมาของเธอ

ด้วยความเต็มใจ

เพราะชั้นพร้อมจะก้าวเดินไปกับเธอ

จนกว่าเธอจะถึงจุดหมาย ที่เธอจะจากชั้นไป

และชั้นก้าวเดินต่อไปได้โดยไม่ย่อท้อต่อสิ่งใดอีกต่อไป


ขอให้หิมะในวันนี้ เติมเต็มทุกความว่างเปล่า ถมทิ้งทุกความเสียใจ

และให้ทุกย่างก้าวของชั้นหนักแน่น


ให้พร้อมที่จะก้าวต่อไปยังปลายทางของชั้นเอง

--------------------

ที่ๆซักวัน หน้าร้อน ที่สายลมพัดโชย

และใบหญ้าพริ้วไหวนั้น

กลับมาหาชั้นอีกครั้งหนึ่ง

วันศุกร์ที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554

[13th] เหนือผิวน้ำผืนนั้น

ณ จุดหมายปลายทางนั้น ชั้นยังไม่สามารถเห็นสิ่งใด

---------------------------------

สายลมที่พัดผ่าน นัยน์ตาสีครามทอดไปไกล

เสียงสะท้อน ก้องไปทั่วทั้งผืนน้ำ

มีเพียงชั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้

ที่สดับรับฟังทุกเสียงที่เข้ามา

---------------------------------

เสียงแรก

---------------------------------

ผิวน้ำนั้นสะท้อนระลอกคลื่นอย่างแผ่วเบา

เสียงนั้นกระซิบออกมา

ความเจ็บปวดของเธอนั้น ทิ้งมันไป

แล้วอย่าหันหลังกลับไปมอง

---------------------------------

เสียงที่สอง

---------------------------------

ผิวน้ำนั้นเรียบนิ่ง ราวกับไร้เสียงใด

หมอกลอยละล่อง เหนือผิวน้ำ

แต่เสียงที่มานั้น ถึงกับสั่นสะท้าน

เสียงนั้นบอกว่า

ในใจของเค้านั้น ยังมีที่ๆชั้นยืนอยู่

---------------------------------

เสียงที่สาม

---------------------------------

ผิวน้ำนั้นบ้าคลั่ง ราวกับอยู่ท่ามกลางพายุ

เสียงนั้นเสียดหู ราวกับบทเพลงที่ไร้ความประสาน

เสียงนั้นบอกว่า

ที่นั้น ไม่เคยมีชั้นอยู่ มีแต่ความรู้สึก

หวงสิ่งของที่ตนเคยมี

และกำลังจะโดนแย่งชิงไป

---------------------------------

เสียงสุดท้าย

---------------------------------

ผิวน้ำนิ่งใสราวกับกระจก

เสียงที่ลังเลเอ่ยออกมา

ภายใต้คำถามที่กดดันลงไป

ว่า

"ใช่ เราเพื่อนกัน"