【5th】1 ปี... 12 เดือน... 52 สัปดาห์... 365 วัน...

1 ปี... 12 เดือน... 52 สัปดาห์... 365 วัน...

มันก็ได้ผ่านตัวชั้นไปอีกครั้ง ชั้นก็เลือกที่จะอยู่บ้านตามเคย
นั่ง countdown กับตัวเองอย่างเงียบๆ

ขณะที่ทีวีฉายให้เห็นถึงภาพของคนที่กำลังเตรียมงานเฉลิมฉลอง

ชั้นนั่งคิดถึงหนึ่งปีที่ผ่านมา มันมีหลายสิ่งหลายอย่างทีเดียว
ไม่ว่าจะเป็น เรื่องที่ต้องเสียน้ำตา และเรื่องที่เผยรอยยิ้ม

น้ำตา....
จำได้ว่าเป็นช่วงที่ชั้นเกลียดตัวเองที่สุดในชีวิต คงราวๆเดือนมกรา-กุมภา ชั้นในชุดช้อปยืนอยู่บนดาดฟ้าพื้นลาดยางมะตอยสีดำ มองท้องฟ้า แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา คิดเรื่องอนาคตว่าจะทำได้มั้ย? ตามที่ให้สัญญา เมื่อชั้นย้ายมหาลัย แต่ก็นะ ทำไมตอนนั้น ชั้นทั้งๆที่ยืนอยู่บนเส้นของสิ่งที่เรียกว่า “ปัจจุบัน” กลับคิดแต่กังวลเรื่องของสิ่งที่เลยเส้นนั้นไป ทั้งๆที่ยังไม่เริ่มแท้ๆ ในสภาพตอนนั้นชั้นกลับยอมแพ้ต่อทุกสิ่งทุกอย่าง ให้ตายเถอะ ทุเรศตัวเองจริงๆ

รอยยิ้ม.....
ชั้นได้ย้ายมหาลัยมาแล้ว ครั้งแรกชั้นพบกับเด็กสาวรองเท้ากัดนั่งอยู่ข้างๆ ตัวชั้นในชุดนักศึกษา พร้อมกระดุมและเข็มชุดใหม่ก็ทักทายอย่างเป็นมิตร ต่อมาชั้นก็พบเกย์ที่บ้าFFเหมือนกันแต่ไม่ยอมรับตัวเอง(555+) พบเด็กจับแมลง พบคนบ้าแมว พบเพื่อนๆหลายคน ผู้คนเหล่านี้ และเพื่อนหลายๆคนที่อยู่กับชั้นเสมอ (แม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันในความเป็นจริง) เป็นคนพาชั้นกลับมา ชั้นเข้าใจแล้วแหละ อนาคตเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้ามันจะเกิดมันก็ต้องเกิด ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม

Ps.เปิดประตูบานใหม่ออกไป การที่จะทำสิ่งนั้น ไม่ว่าใครก็คงรู้สึกหวาดหวั่นและกังวลใจ
แต่พอนึกถึงเธอที่คอยช่วยผลักดันฉัน ชั้นก็พร้อมที่จะก้าวต่อไป


Happy new Year!!2010!!

【3rd】ท้องฟ้าสีคราม

ชั้นชอบท้องฟ้านะ

ชอบมากๆเลยด้วย เพราะมันเหมือนเป็นที่ๆเงียบสงบ

และกว้างใหญ่ไพศาล

แต่ตอนนี้ ชั้นไม่สามารถมองมันได้อย่างสบายอีกแล้ว

เพียงเพราะวันนั้น วันเดียว

-----------------------------------------------------------------

ในวันนั้น ขณะที่ชั้นก้าวข้ามถนน

เหตุมันคงเกิดจากการที่ชั้นฟังเพลง

คุยกับเพื่อน และที่สำคัญ ไม่มอง

เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น

ชั้นรู้ตัวอีกทีอยู่โรงพยาบาล ตอนนั้นจำแม้แต่เพื่อนสนิทไม่ได้

เหมือนในนิยายเลยเนอะ แต่มันก็เป็นความจริง

ความทรงจำมันเลือนลางจริงๆ

ความทรงจำที่เด่นชัดหน่อย คงเป็นกลิ่น

กลิ่นที่เป็นลักษณะเฉพาะของโรงพยาบาล

------------------------------------------------------

ถ้าจำไม่ผิดชั้นลืมตามานิดนึง เห็นเพื่อนรักของชั้นยืนร้องไห้ แล้วบอกว่า อย่าเป็นอะไรนะ

ครั้งที่สอง ชั้นเห็นหน้าซีดขาวของพ่อของชั้น และชั้นถามไปว่า ชั้นโดนอะไรหรอ?

ซึ่งชั้นได้คำตอบที่ชวนตกใจ

อีกครั้งที่ชั้นเข้าเครื่องสแกนสมอง ชั้นตะโกนออกมาว่า ชั้นคลื่นไส้

และสุดท้าย สติสัมปชัญญะทั้งหมดก็กลับมาชัดเจนที่อีกโรงพยาบาลที่ย้ายมา

พร้อมกับแม่ที่นอนเฝ้าอยู่ข้างเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อย

----------------------------------------------------------

เฮ้ออ...ชั้นคิดว่า ต่อจากช่วงปีนั้นแล้วชีวิตมันจะมีแต่ขาขึ้นซะอีก

สุดท้ายมันก็ลงอีกครั้งด้วยเรื่องในวันนั้น ในช่วงเวลาที่ชั้นมีความสุข

แต่ช่างเถอะ ต่อจากนี้ ชั้นจะทำให้มันขึ้นเอง

ท้องฟ้า ชั้นคิดว่า ชั้นจะกลับไปมองเธออีกครั้ง

ถึงก้มลงมาแล้วมันจะทำให้หน้าชั้นมืด

จนเกือบจะล้มไปกองกะพื้น

--------------------------------------------------------

ขอบคุณ หลายๆคนที่คอยดูแล และเป็นห่วงอยู่เสมอ

ขอโทษ คนที่เสียน้ำตา และหวาดกลัวอยู่ข้างเตียง

ขอบคุณ หลายๆคนที่มาเยี่ยมมาเยือน

ขอโทษ สำหรับคนบางคนที่บอกไปว่า "มาทำไม"

ขอบคุณ นมตราหมีทั้งแบบกล่องและกระป๋องที่เอามา

ขอโทษ ที่จะบอกว่ากินไม่หมดจริงๆ

ขอบคุณนะ สำหรับหลายๆคนกับการพาข้ามถนน

ขอโทษที่ตัวชั้นเปลี่ยนไป

ขอบคุณนะ ...... สำหรับหลายๆอย่าง

และก็ขอโทษด้วย

ps.ถึงเรื่องมันจะผ่านมาหลายอาทิตย์ แต่ชั้นไม่เคยกล่าวขอบคุณเลย ชั้นจึงขอขอบคุณตรงนี้แล้วกันนะ

【2nd】แรงบันดาลใจ

เรื่องราวทุกเรื่องย่อมมีที่มา

พระเอกในนิยายคงไม่ออกไปเดินเล่น จนเกิดเรื่องราวหรอกนะ

พวกเราแต่ละคนต้องมีเรื่องราวบันดาลใจ

ในการทำแต่ละอย่าง

สำหรับคนที่หมดกำลังใจไปแล้ว

อยากจะให้ดูคลิปนี้

เพราะว่าคนวาดใช้เพียงโปรแกรม paint

กลับทำได้สวยขนาดนี้

【1st】สีขาวของโลกสีดำ

ชั้นชอบสีดำ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม
เพราะสีดำ เป็นสีที่มีความเป็นตัวเอง
เป็นสีที่ไม่ลุกล้ำสีอื่น แต่สีอื่นก็ไม่สามารถลุกล้ำได้เช่นกัน
สีดำเป็นสีที่แสดงถึง ความเข้มแข็ง สุขุม

แต่ชั้นก็ชอบสีขาว
สีขาว ที่ยอมรับซึ่งทุกสี แต่ก็เปลี่ยนแปลงสีเหล่านั้นด้วยเช่นกัน
เปลี่ยนความร้อนแรงของสีแดงให้เป็นสีชมพูที่อ่อนหวาน
เปลี่ยนความเด็ดเดี่ยวของสีน้ำเงินให้เป็นสีฟ้าที่เบาบาง

สีขาวกับสีดำนั้น เหมือนจะตรงข้ามกัน แต่มันกลับอยู่คู่กันอยู่เสมอ

ในความรู้สึกของชั้น โลกทั้งใบจากที่มันเคยเป็นสีขาวสะอาด
ตอนนี้มันแทบจะกลายเป็นสีดำ

กาลเวลาที่ไหลผ่านโลกใบนี้ มันทำให้จิตใจคนเปลี่ยนแปลง

แต่ชั้นก็ยังเชื่อว่ามันต้องมีสักแห่งที่มันยังเป็นสีขาวอยู่อย่างแน่นอน



PS.こんなに傍にいるのに　僕の想い届かなくて