【3rd】ท้องฟ้าสีคราม

ชั้นชอบท้องฟ้านะ

ชอบมากๆเลยด้วย เพราะมันเหมือนเป็นที่ๆเงียบสงบ

และกว้างใหญ่ไพศาล

แต่ตอนนี้ ชั้นไม่สามารถมองมันได้อย่างสบายอีกแล้ว

เพียงเพราะวันนั้น วันเดียว

-----------------------------------------------------------------

ในวันนั้น ขณะที่ชั้นก้าวข้ามถนน

เหตุมันคงเกิดจากการที่ชั้นฟังเพลง

คุยกับเพื่อน และที่สำคัญ ไม่มอง

เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น

ชั้นรู้ตัวอีกทีอยู่โรงพยาบาล ตอนนั้นจำแม้แต่เพื่อนสนิทไม่ได้

เหมือนในนิยายเลยเนอะ แต่มันก็เป็นความจริง

ความทรงจำมันเลือนลางจริงๆ

ความทรงจำที่เด่นชัดหน่อย คงเป็นกลิ่น

กลิ่นที่เป็นลักษณะเฉพาะของโรงพยาบาล

------------------------------------------------------

ถ้าจำไม่ผิดชั้นลืมตามานิดนึง เห็นเพื่อนรักของชั้นยืนร้องไห้ แล้วบอกว่า อย่าเป็นอะไรนะ

ครั้งที่สอง ชั้นเห็นหน้าซีดขาวของพ่อของชั้น และชั้นถามไปว่า ชั้นโดนอะไรหรอ?

ซึ่งชั้นได้คำตอบที่ชวนตกใจ

อีกครั้งที่ชั้นเข้าเครื่องสแกนสมอง ชั้นตะโกนออกมาว่า ชั้นคลื่นไส้

และสุดท้าย สติสัมปชัญญะทั้งหมดก็กลับมาชัดเจนที่อีกโรงพยาบาลที่ย้ายมา

พร้อมกับแม่ที่นอนเฝ้าอยู่ข้างเตียงด้วยความเหน็ดเหนื่อย

----------------------------------------------------------

เฮ้ออ...ชั้นคิดว่า ต่อจากช่วงปีนั้นแล้วชีวิตมันจะมีแต่ขาขึ้นซะอีก

สุดท้ายมันก็ลงอีกครั้งด้วยเรื่องในวันนั้น ในช่วงเวลาที่ชั้นมีความสุข

แต่ช่างเถอะ ต่อจากนี้ ชั้นจะทำให้มันขึ้นเอง

ท้องฟ้า ชั้นคิดว่า ชั้นจะกลับไปมองเธออีกครั้ง

ถึงก้มลงมาแล้วมันจะทำให้หน้าชั้นมืด

จนเกือบจะล้มไปกองกะพื้น

--------------------------------------------------------

ขอบคุณ หลายๆคนที่คอยดูแล และเป็นห่วงอยู่เสมอ

ขอโทษ คนที่เสียน้ำตา และหวาดกลัวอยู่ข้างเตียง

ขอบคุณ หลายๆคนที่มาเยี่ยมมาเยือน

ขอโทษ สำหรับคนบางคนที่บอกไปว่า "มาทำไม"

ขอบคุณ นมตราหมีทั้งแบบกล่องและกระป๋องที่เอามา

ขอโทษ ที่จะบอกว่ากินไม่หมดจริงๆ

ขอบคุณนะ สำหรับหลายๆคนกับการพาข้ามถนน

ขอโทษที่ตัวชั้นเปลี่ยนไป

ขอบคุณนะ ...... สำหรับหลายๆอย่าง

และก็ขอโทษด้วย

ps.ถึงเรื่องมันจะผ่านมาหลายอาทิตย์ แต่ชั้นไม่เคยกล่าวขอบคุณเลย ชั้นจึงขอขอบคุณตรงนี้แล้วกันนะ