นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ได้ตะโกนออกไป
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เสียงไม่สะท้อนกลับ
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เสียงนี้ ไม่เคยมีใครได้ยิน
--------------------------
ชั้นวิ่งไปตามทางเดินที่แสนยาว
เสื้อคลุมสีดำตัวเก่งปลิวไปตามสายลม
หูฟังที่ใส่อยู่ เปล่งเสียงเบสออกมา
ในหัวคิดแค่ว่า "ต้องรีบไปแล้ว"
--------------------------
ใบไม้ที่ร่วงหล่น
ฝีเท้าที่เร่งรีบ
สิ่งที่อยากสื่อออกไป
--------------------------
เมื่อถึงที่หมาย ทุกอย่างได้ดำเนินไปแล้ว
โดย
ไม่มีชั้น
--------------------------
แอร์ที่เปิดกระหน่ำ
ดินสอที่ขีดเขียน
เสียงเล่าเรื่องราว
--------------------------
ต่อจากนั้น
ชั้นก็เพียงพูดไปตามหน้าที่
ทั้งหมดที่ได้รับการตอบกลับคือ
คำพูดที่ไม่ใส่ใจ
แล้วชั้นก็นั่งลง
ชั้นได้นั่งลงตรงนั้น
แต่ตัวตนชั้นไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลย
--------------------------
สายลมพัดผ่าน
ตึกทั้งหลายเรียงราย
เสียงได้กลืนหายไป
--------------------------
เมื่อใครคนนึงเริ่มทำอะไรงี่เง่า
ชั้นจึงเริ่มห้ามปราม
แต่ก็ยังรั้นทำต่อไป
เมื่ออีกคนเริ่มห้ามปราม
ทุกอย่างกลับจบลงด้วยดี
ชั้นอยู่ตรงนั้น
ชั้นยืนอยู่ตรงนั้น
แต่ตัวตนของชั้นไม่เคยอยู่ตรงนั้นเลย
--------------------------
แสงแดดที่แผดเผา
กระดาษในมือ
น้ำตาที่ไหลริน
--------------------------
ชั้นก้าวผ่านสนามหญ้า
แล้วตะโกนออกไปเพื่อบอกอะไรบางอย่างที่สำคัญ
สิ่งที่กลับมา
คือ ความเงียบ
ถึงรอบตัวจะมีเสียงอึงอลมากมาย
คนทั้งหลายล้วนอยู่รอบตัว
แต่ไม่มีเสียงใดเลย
ที่ต้องการส่งมาถึงชั้น
ชั้นอยู่ตรงนั้น
ชั้นยืนอยู่ตรงนั้น
แต่ตัวตนของชั้นไม่เคยอยู่ตรงนั้น
--------------------------
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ได้ตะโกนออกไป
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เสียงไม่สะท้อนกลับ
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เสียงนี้ ไม่เคยมีใครได้ยิน
--------------------------
PS.just my voice
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น