หนึ่งเทอมที่ผ่านมา
--------------------------------
ชีวิตเหมือนท้องทะเล
มีทั้งพายุโหมกระหน่ำ
มีทั้งคลื่นซัดหาด
--------------------------------
ชั้นได้เห็นสิ่งต่างๆ
ความเป็นเพื่อน,
การเป็นทีมเวิร์ค,
ความสนุกสนาน,
และตัวตนของใครหลายคน
ผ่านทั้งเวลาที่เหน็ดเหนื่อย
ผ่านทั้งเวลาที่ผ่อนคลาย
ผ่านทั้งเวลาที่เคร่งเครียด
ผ่านทั้งเวลาที่หัวเราะ
--------------------------------
ครั้งนี้ให้อะไรมากมายเหลือเกิน
--------------------------------
เรื่องมันคงเริ่มที่ว่า
งานที่เข้ามาให้พวกเราทำนั้น มันมีเยอะมากมาย
จนบางครั้งแทบจะบ้าคลั่งไปกับสิ่งที่ต้องทำ
แต่การรับมือของแต่ละคน ไม่เหมือนกัน
บางคนเลือกที่จะทำงานตามที่แบ่งไว้ ให้เสร็จไป
บางคนเลือกที่จะแบกรับทั้งหมดไว้คนเดียว
บางคนเลือกที่จะรอ ให้คนอื่นทำ โดยไม่ทำอะไรเลย
ในตอนนั้น ทั้งน้ำตา และหยาดเหงื่อ ของหลายๆคน
เป็นเหมือนสิ่งเดียวกัน
--------------------------------
หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นพร้อมกัน
--------------------------------
เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของคนไม่ทำอะไร
เสียงถอนหายใจ ของคนที่ทำงานอย่างไม่หยุดหย่อน
รอยยิ้มอย่างสบายใจของคนที่ทำงานเสร็จตามกำหนด
น้ำตาของคนที่ทำงานล้มเหลวและไม่ทัน
--------------------------------
นั่นคือ สิ่งที่ชั้นได้ยิน
--------------------------------
คำพูดบ่นซ้ำๆ จากคนที่ เหน็ดเหนื่อย
คำปลอบโยนและให้กำลังใจ จากเพื่อนร่วมงาน
คำวิพากษ์วิจารย์ จากคนรอบตัว
และ คำแก้ตัวของคนที่ไม่ได้ทำอะไร
--------------------------------
เมื่อถึงเวลา
--------------------------------
หลายคนก้าวเท้าออกไปอย่างสง่าผ่าเผย
เนคไท เข็มขัด สคริปที่เตรียมมา และพูดออกมาอย่างฉะฉาน
หลายคนก้าวออกไปด้วยท่วงท่าที่ไร้เรี่ยวแรง
พร้อมขอบตาดำ และพูดออกมาตามสิ่งที่ได้ทำ
หลายคนก้าวออกไปด้วยท่าทีสบายๆ แต่ภายในใจร้อนรน
เพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกมา เพราะที่ผ่านมา ไม่ได้ทำสิ่งใดเลย
--------------------------------
ผลที่ออกมา มันก็เป็นไปตามการกระทำของตัวเอง?
จริงหรือ?
--------------------------------
บางคนมีรอยยิ้ม เพราะเกรดที่ออกมาสมกับที่เตรียมการมา
บางคนยิ้มออกมา เพราะเกรดที่ออกมาคุ้มค่ากับหยาดเหงื่อที่เสียไป
บางคนมีรอยยิ้ม เพราะเกรดที่ผ่านมาได้โดยไม่ต้องเสียอะไร
แต่บางคนกลับมีน้ำตา ทั้งที่ทุ่มเททุกอย่างอย่างสุดแรง
--------------------------------
อะไรคือเหตุผล? อะไรคือความยุติธรรม?
--------------------------------
ชั้นเชื่อว่า
ความรู้ที่เรามี
ประสบการณ์ที่ได้ทำงาน
มันคงส่งผลตอบแทนกับเราซักวัน
--------------------------------
ส่วนเรื่องอื่นนั้น ไม่เป็นไรถือว่าเป็นบทเรียน
เพราะทุกอย่างสุดท้ายเราย่อมรู้อยู่แก่ใจ
--------------------------------
หลังจากนั้น
--------------------------------
หลายคน เริ่มเลือกที่จะลุกขึ้นมา เพื่อที่จะก้าวต่อไป
ในขณะที่บางคน ยังเลือกที่จะนั่งอยู่ที่เดิม เพื่อหาคนที่จะพาลุกขึ้นไป
--------------------------------
เมื่อชั้นก้าวเดินต่อไป โดยไม่หันไปมองเบื้องหลัง
ซึ่งหลายคนนั่งอยู่
เฝ้ารอคนมาพาไป
--------------------------------
ชั้นได้แต่คิดถึงคนพวกนั้น
--------------------------------
ต้องถึงเมื่อไหร่กันที่จะลุกขึ้นมา โดยไม่ต้องจับมือใคร
ต้องถึงเมื่อไหร่กันที่จะลุกขึ้นมาด้วยขาของตัวเอง
เพราะยังมีอยู่ไม่ใช่หรือ ขาที่จะพาก้าวต่อไป
--------------------------------
เมื่อไหร่กัน
--------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น